Πέτυχε ή απέτυχε η Μπαρτσελόνα;
Παρακολουθήσαμε την πιο συγκλονιστική σειρά ημιτελικών στο Champions League.
Οι «μάχες» της Μπαρτσελόνα με την Ίντερ θα είναι κάτι αξιομνημόνευτο για τη διοργάνωση για πολλά χρόνια, καθώς η σύγκρουση δύο διαφορετικών σχολών ποδοσφαίρου έφερε ένα πολύ πιο συγκλονιστικό, αγωνιστικά, αποτέλεσμα, με βάση όσα είχαμε στο μυαλό μας.
Από την άκρα επιθετική «Μπάρσα» του Φλικ, με την αμυντική γραμμή μόνιμα στη γραμμή του κέντρου και το συνδυαστικό ποδόσφαιρο με υπεραρρυθμίες στο επιθετικό της μισό ή καλύτερα στο αμυντικό μισό του αντιπάλου, στo πολύ πειθαρχημένο positioning στο σύγχρονο 3-5-2 του Ιντζάγκι, ο οποίος ως Ιταλός που σέβεται τις ποδοσφαιρικές του καταβολές δημιούργησε μία ομάδα που δεν σου χαρίζει τίποτα.
Η τακτική ανάλυση της αναμέτρησης απασχολεί από χθες όλο τον πλανήτη, καθώς αυτή η συναρπαστική εναλλαγή στο σκορ και οι ομοιότητες με πράγματα που είδαμε και στην πρώτη παρτίδα στη Βαρκελώνη, σοκάρουν ως απόδειξη ότι οι δύο ομάδες υπηρέτησαν με συνέπεια το πλάνο του προπονητή τους, εμφανίζοντας επαναλαμβανόμενα τα πλεονεκτήματα αλλά και τις αντίστοιχες αδυναμίες τους.
Εστιάζοντας κανείς στους χαμένους αυτής της «μάχης» πρόκρισης, μπορεί άραγε αυτή η Μπαρτσελόνα να είναι χαμένη γιατί δεν έφτασε μία ανάσα από τον μεγάλο της φετινό στόχο;
Η απάντηση στα δικά μου μάτια μοιάζει εύκολη και είναι με βεβαιότητα ένα «όχι» όσο μεγάλο και αν είναι το διακύβευμα του Κυπέλλου με τα μεγάλα αυτιά και όσο σημαντικό και αν είναι για ένα πρότζεκτ, για μία ομάδα να κατακτά τίτλους, καθώς αυτό κάνει πιο πλούσια την ιστορία της και βαραίνει περισσότερο τη φανέλα της στον χρόνο.
Η «Μπάρσα» κατάφερε να… σηκωθεί μετά από ένα εφιαλτικό, όπως εξελίχθηκε για εκείνη, πρώτο ημίχρονο και με τις επιθετικές αρετές της, ατομικά, αλλά και συνδυαστικά ως σύνολο μοιάζει ατρόμητη και ικανή να ανατρέψει με το ποδόσφαιρο της κάθε δύσκολη κατάσταση, κάθε σκορ.
Στο δεύτερο 45λεπτο οι Καταλανοί βρήκαν τρόπο να «σπάσουν» την στοχευμένη πίεση των Ιταλών στη δημιουργία που μόνιμα επιχειρούν από πίσω, απέφυγαν τα λάθη του Ντε Γιονγκ που είχε μπει στο στόχαστρο των «νερατζούρι» και αυτό, όπως αναμενόταν, τους χάρισε γρήγορες μεταβάσεις και αυτοπεποίθηση να έχουν την υπομονή να στήσουν… αντίσκηνο και να πολιορκούν τον καλά κλεισμένο στην περιοχή του αντίπαλο, μέχρι να βρουν τον διάδρομο, τη στιγμή, την ευκαιρία να τον χτυπήσουν.
Το 2-0 έγινε 2-3 σε ένα μαγικό ημίχρονο από τους Καταλανούς, οι οποίοι όσο αφελείς και αν μοιάζουν με την επιλογή να παίζουν τόσο ψηλά την άμυνα τους και να είναι ευάλωτοι σε έναν διαβασμένο και ικανό στις αντεπιθέσεις αντίπαλο, όπως στην προκειμένη περίπτωση η Ίντερ, ταυτόχρονα είναι πανίσχυροι γιατί έχουν περισσότερες παίκτες για να κυκλοφορήσουν την μπάλα και να επιτεθούν στο αμυντικό μισό του αντιπάλου τους.
Είναι εύκολη και προφανής η σκέψη όλων, πως «στο 92’, όταν είσαι 120 δευτερόλεπτα μακριά από τον τελικό, δεν επιτίθεσαι, αλλά διαχειρίζεσαι με κράτημα μπάλας και καθυστερήσεις τον χρόνο», αλλά αυτό δεν είναι η Μπαρτσελόνα του Φλικ.
Η Μπαρτσελόνα του Φλικ θα βγάζει τετ-α-τετ με τρομερή κάθετη του Ραφίνια που… σβήνει ακριβώς όπως πρέπει για να τη βρει με πλεονέκτημα ο Γιαμάλ ή θα απειλήσει για να βρει δίχτυα με τον μικρό της… μάγο, αλλά το δοκάρι θα της στερήσει το «κλείδωμα» μίας πρόκρισης, πριν δεχτεί από μία αμυντική ισορροπία στην αμέσως επόμενη φάση ένα γκολ που της «κλέβει» τελικά το πολυπόθητο εισιτήριο.
Η Μπαρτσελόνα του Φλικ δεν ξέρει και δεν θέλει να βάλει σκοπιμότητα στο παιχνίδι της. Αυτό την αλλοιώνει, την «σκοτώνει», είναι πέρα από ποδοσφαιρικό της dna.
Και για να μπει κανείς στο mindset της ομάδας, του προπονητή και των παικτών, θα πρέπει να αποδεχτεί ότι το «δοκάρι και μέσα» στη φάση του Γιαμάλ που θα έφερε ένα επικό 2-4, πρέπει να έχει την ίδια ακριβώς αντιμετώπιση με το «δοκάρι και έξω» με γκολ του Ατσέρμπι σε νεκρό χρόνο.
Προσπαθώντας κανείς να απαντήσει στο ερώτημα του τίτλου, η βραχυπρόθεσμα μεγάλη και αναπάντεχη αποτυχία της Μπαρτσελόνα στο Μιλάνο μετά από τέτοιο φοβερό παιχνίδι, μοιάζει μικρή μπροστά στη μακροπρόθεσμη επιτυχία του ποδοσφαιρικού της πλάνου, στη δυνατότητα εξέλιξης του από αυτό το ποδοσφαιρικό «χαστούκι», συνυπολογίζοντας το κίνητρο που έχει μπολιάσει σε όλους στο club.
Διαβάζοντας κανείς τις δηλώσεις των παικτών του Φλικ μετά το σοκ στο Μιλάνο, βλέπει την «υγεία» που βγάζουν τα αποδυτήρια των Καταλανών και την πίστη που πείθει τον καθένα ότι του χρόνου ή έστω ένα χρόνο παραπέρα το Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά θα επιστρέψει στη Βαρκελώνη και θα έρθει σε αυτή με τον τρόπο παιχνιδιού που έχει επιλέξει ο Γερμανός τεχνικός και υπηρετούν οι ποδοσφαιριστές του.
Υ.Γ. Κανονικά τα ποδοσφαιρικά «όργια» του Γιαμάλ και του Ραφίνια αποτελούν από μόνα τους αφορμή για προσωποκεντρική αποθέωση. Επειδή, ωστόσο, το ποδόσφαιρο, ακόμα και στο top level παραμένει το τρίτο-τέταρτο πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή, η ιστορία του Ατσέρμπι εξηγεί γιατί μπορεί, αν υπάρχει και αν έπαιξε κάποιο τέτοιο ρόλο στο Μιλάνο, ο Θεός του ποδοσφαίρου να διάλεξε την Ίντερ.
Ένας μαχητής ζωής με μότο στην πράξη την άρνηση να υποκύψει σε κάθε δυσκολία που παρουσιάστηκε στον δρόμο του και αφού νίκησε όλα τα εμπόδια και τους προσωπικούς του δαίμονες, κατάφερε να δικαιωθεί για την επιμονή και την πίστη του από το ποδόσφαιρο.